Met trots dragen wij de naam Eduard van Beinum. Helaas leeft Eduard van Beinum niet meer, maar zijn naam leeft voort in onze school.
Onze wens is dat jij op onze school net als Eduard van Beinum ontdekt waar je goed in bent. Wat je fijn vindt om te doen. Waar je hart sneller van gaat kloppen. Dan word je net als Eduard ook een goede dirigent of iets heel anders. De leerkrachten zullen vragen en uitdagen. Net zoals de leraar aan Eduard vroeg om zomaar wat te spelen op de piano en zijn fantasie te gebruiken.
Als dirigent ben je de leider van het orkest. Een muziekgezelschap met o. a.strijkers, blazers, slagwerkers. Iedereen in het orkest heeft een eigen functie en een eigen talent. Samen maken ze de mooiste muziek door snel of langzaam of te spelen. Met passie of even heel gevoelig.
Daarom lijkt een orkest wel een beetje op onze school. De leerkrachten, IB-ers, onderwijsassistenten, conciërge en directie. Iedereen heeft zijn eigen functie en de ene keer gaan we sneller en de andere keer herhalen we het nog een keer. Met de kinderen én de ouders maken we zo samen iedere dag muziek.
Wil je Eduard van Beinum nog beter leren kennen? Lees het interview hieronder.
Interview Eduard van Beinum tijden opening nieuw schoolgebouw april 2022
Leerling: Mag ik vragen hoe oud je bent?
Eduard van Beinum: Ik ben geboren in 1900 in Arnhem. Als ik nog had geleefd, was ik nu 122 jaar oud geweest. In die tijd verschenen net de eerste auto’s.
Leerling: Muziek speelde bij jullie thuis een belangrijke rol. Ben je daarom dirigent geworden?
Eduard van Beinum: Dat klopt inderdaad, in huize van Beinum was altijd muziek te horen. Op de piano, viool, de contrabas. Iedereen hield van muziek. Dat was niet de reden waarom ik dirigent ben geworden. Ik wilde juist muzikant worden net zoals mijn voorvaders. Mijn vader speelde contrabas bij een orkest. Ook mijn opa was een muzikant bij een militair kapel. Dat is een orkest dat in optochten loopt en muziek speelt bij officiële momenten.
Leerling: Maar hoe ben je dan dirigent geworden?
Eduard van Beinum: Ik leerde van jongs af aan al piano spelen en kreeg vioolles van mijn broer Co. Samen gaven we concerten in de huiskamer. Toen ik 14 jaar was gebeurde er iets bijzonders. In de grote concertzaal in Arnhem speelde een orkest met wel honderd muzikanten. Ze speelde de uitvoering van Tsjaikowsky’s 5e symfonie. Een orkest wordt geleid door een dirigent. Hij regelt alles en bepaalt de sfeer van de uitvoering. Ik vond dit geweldig! En toen ik thuiskwam zei ik tegen mijn moeder: ‘Als ik later groot ben, dan wil ik dirigent worden van dat orkest.’
Leerling: Ah mooi verhaal, dus toen ben je dirigent geworden?
Eduard van Beinum: Nee, want even later was ik deze opmerking alweer vergeten [lacht]. Ik was nog jong en wist nog niet precies wat ik wilde gaan doen later. Ik dacht nog steeds aan muzikant of misschien wel componist. Ik deed daarom van alles wat. Precies zoals jij op school ontdekt wat voor leuks er allemaal te doen is. Door het te doen, ontdek je wat je écht leuk vindt.
Mijn familie hielp me hierbij. Er werd zelfs een familieberaad gehouden wat ik moest gaan doen. Dat mocht je toen zomaar nog niet zelf beslissen. Dat deden vooral je ouders. Zo kwam mijn familie toch weer bij de piano uit en ging ik naar het conservatorium in Amsterdam.
Leerling: Is dat een soort middelbare school? En mag iedereen daar naar toe?
Eduard van Beinum: Nee het conservatorium is een HBO opleiding, hier ga je naar toe ná de middelbare school. Ik moest een soort auditie doen. Ik was hier erg zenuwachtig voor. Toen ik aan de beurt was en in een groot lokaal achter een piano moest zitten, waren de leraren helemaal niet zo enthousiast. Ze onderbraken me zelfs en vroegen of ik iets anders kon spelen. ‘Wat wilt u dan graag horen?’ vroeg ik aan de strenge jury. ‘Verzin maar iets, gebruik je fantasie en speel maar!’ riepen ze. Dus dat deed ik! Mijn handen vlogen over de toetsen en ik speelde prachtig, ik kreeg een groot applaus van de jury. [kijkt trots]
Leerling: Maar nou weet ik nog steeds niet hoe je dan wel dirigent bent geworden…
Eduard van Beinum: Nou ondanks dat ik mooie cijfers haalde op het conservatorium, wilde ik niet de rest van mijn leven piano blijven spelen. Toen ik 27 jaar was viel mij oog op een artikel in de krant. Ze vroegen een dirigent voor een orkest in Haarlem. En ineens herinnerde ik mijn jongensdroom weer en viel alles op z’n plek. Dit moet ik gaan doen! Ik schreef een brief en kreeg de baan. En vele jaren later werd ik dirigent van het belangrijkste orkest van Nederland.
